Ang Pahayagan

IBALIK SA BAYAN ANG HUSTISIYANG IPINAGLALABAN 

Sa isang bansa kung saan ang bawat sentimo ay galing sa pawis ng mamamayan, ang paglustay ng pondo para sa mga mansyon at mamahaling sasakyang may payong na nagkakahalaga ng P18 milyon ay hindi lamang garapal—ito ay krimen. 

Hindi ito simpleng pag-abuso ng kapangyarihan. Ito ay sistematikong pagnanakaw sa kinabukasan ng mga Pilipino. Habang ang ilan ay naglalangoy sa luho, ang karamihan ay naglalakad sa baha, naghihintay ng ayuda, umaasa sa gobyernong dapat sana’y naglilingkod—hindi nanlilinlang. 

Ang hustisya ay hindi natatapos sa paglabas ng balita. Hindi ito nasusukat sa dami ng views o shares. Hustisya ang tunay na sukatan kapag ang bawat pisong ginamit sa kasakiman ay naibalik sa taong bayan—kapag ang mga utak ng pandarambong ay hindi na nakaupo sa malalambot na upuan, kundi nakakulong sa malamig na selda. 

Kung ang bawat imbestigasyon sa Kongreso at Senado ay may nahahatulan ng tamang parusa—hindi lamang ang maliliit sa ibaba, kundi lalo na ang malalaking pangalan sa itaas—doon lamang natin masasabing may tunay na hustisya. Hindi ‘yung natatabunan lamang ng mga bagong isyu, at naliligaw ang atensyon ng mamamayang patuloy na sumusubaybay. 

Hindi ito panawagan ng galit lamang—ito ay panawagan ng prinsipyo. Kung seryoso ang gobyerno sa paglilinis, dapat itong magsimula sa loob. Walang dapat itago. Walang dapat palampasin. Walang dapat protektahan. 

Ang tanong, kailan magiging totoo ang “public service”? Kailan mas magiging mahalaga ang dangal kaysa sa mamahaling sasakyan na ang halaga ay kayang pakainin ang isang buong barangay? 

Hangga’t hindi naibabalik ang ninakaw, hangga’t hindi napapanagot ang mga salarin, ang hustisya ay mananatiling salita lamang—hindi sa gawa.